Twierdza Bełogradczik (Белоградчик) położona w otoczeniu bajecznych, obłędnych i zatykających dech w piersiach formacji skalnych przyciąga turystów z całego świata. Przed wiekami w ten księżycowy krajobraz zgrabnie wkomponowano twierdzę Bełogradczik, której dzieje sięgają III wieku n.e. Bułgarski fenomen przyrody, czyli niesamowite formacje skalne zajmuje powierzchnię ok. 100 km kwadratowych, ten rejon nazywany jest ostatnio także „Kapadocją na Bałkanach”.
Wybacz, ale trudno znaleźć przymiotnik, który mógłby oddać piękno, magię i moc Bełogradczika i otoczających go skał. Zachwyty już były, teraz trochę szczegółów.
Twierdza Bełogradczik, czyli relacje historii z naturą
Miłośnicy zamków, twierdz i ruin powinni być zauroczeni tym, jak genialne wykorzystano naturalny krąg skalnych form, by połączyć je z fortecą zwaną Kaleto (bułg. калето pochodzi z tur. kale – twierdza).
Z tego miejsca korzystali już Rzymianie, później zaś Bułgarzy i Turcy.
To właśnie Rzymianie w III wieku naszej ery wpadli na pomysł, by wykorzystać układ skał i zbudować mury między nimi.
Bułgarzy dopiero w XIV wieku, za czasów cara Iwana Stracimira, rozbudowali umocnienia. Był to ważny punkt obserwacyjny i drugi wielce ważny obiekt strategiczny Carstwa Widyńskiego, po cytadeli Baba Wida (Баба Вида).
Turcy przejęli Bełogradczik w 1396 roku. Prowadzili dalsze prace budowlane, a właściwie nawet postawili wszystko po swojemu. Najważniejszym celem budowli było zastraszenie Bułgarów i niedopuszczenie do nieposłuszeństwa.
Spore zmiany nastąpiły na początku XIX wieku, gdy przebudowę twierdzy prowadzono pod kierownictwem inżynierów z Francji i Włoch. Twierdzę dostosowano do korzystania z najnowszej techniki wojskowej, armat itd. Wówczas dodano też elementy architektury tureckiej i zachodnioeuropejskiej.
Zwiedzanie twierdzy Bełogradczik
Twierdza ma 3 dziedzińce, a dolny poziom wygląda trochę jak wielka nierówna łąka otoczona murami. Mury zaś mają grubość 2 metrów, ich wysokość sięga nawet 12 metrów. Powierzchnia twierdzy to ponad 10 tysięcy metrów kwadratowych.
Najlepszy widok oczywiście rozpościera się z samej góry. Dla osób z lękiem przestrzeni i wysokości nie jest to dobre miejsce. Lepiej zostać na dole. Metalowe schody są bardzo strome. Odradzamy zwiedzanie w klapkach.
Informacje o godzinach otwarcia i cenach biletów najlepiej sprawdzać na stronie Visit Belogradchik:
Przed wejściem do Kaleto wyznaczono niewielki płatny parking. Płatność za parking w kasie biletowej, ale tylko gotówką. Za bilety wstępu można płacić kartą.
Punkty widokowe w Bełogradcziku
Skąd najlepiej widać niezwykłe skały?
Oprócz najwyższego poziomu twierdzy proponujemy jeszcze 3 opcje.
- Punkt widokowy w centrum miasta przy Площад Възраждане (Plac Odrodzenia), obok pomnika. Na pamiątkę można cyknąć sobie fotkę z napisem Bełogradczik.
- Tarasy widokowe przy restauracji Мислен камък (Mislen kamak).
Jak się tam dostać? Bardzo łatwo: restauracja jest przy bocznej drodze z ul. Васил Левски (Wasil Lewski). Za hotelem Скалите (Skalite) biegnie ulica w górę, obok domu kultury i placu zabaw. Po krótkim spacerze zobaczysz po lewej stronie tej drogi mur oporowy i zachwycające skały. Restauracja będzie po lewej stronie drogi. W razie czego każdy mieszkaniec miasteczka wskaże Ci bez problemu drogę.
- Ukryty wśród drzew taras widokowy. Wystarczy iść asfaltową ścieżką za restauracją Мислен камък (Mislen kamak), oddalając się od centrum. Kilka schodów w górę po lewej stronie ścieżki i znajdziesz kolejną platformę widokową.
Skały o pięknych imionach
Formy skalne w Bełogradcziku przyjęły tak niesamowite formy, że ludzie zaczęli nadawać im nazwy. Niektóre nazwy są oczywiste, z niektórymi można dyskutować.
Skały mają tak oryginalne kształty, że śmiało można puścić wodze własnej fantazji i wypatrywać znajomych kształtów. Dużo zależy od oświetlenia. Miłej zabawy.
Na platformie widokowej koło restauracji znajdziesz ściągawki z podpisanymi skałami.
Szwendanie się między skałami
Między skałami można się poszwendać i podziwiać je z dołu, z perspektywy mrówki.
Wystarczy zejść do parku w dolinie – obok napisu Белоградчик (Belogradczik).
Co zachwyca w okolicy Bełogradczika
Przyjechaliśmy od strony miejscowości Яньовец (Janiowiec), gdzie droga 102 łączy się z drogą 114. Już przy skrzyżowaniu szczęki nam spadły.
Później już było tylko intensywniej, jeśli chodzi o wrażenia.
Skąd nazwa Bełogradczik
Choć nazwa Bełogradczik znaczy „białe miasteczko”, to ani skały nie są jakieś białe, ani architektura w mieście. Chyba że my jakoś inaczej widzimy kolory. Dla nas to mieszanka rudości, z domieszką przypominającą rdzę, garść szarości i piaskowych tonacji.
Skąd zatem taka nazwa miejscowości? Po przejęciu władzy przez Imperium Osmańskie miasto, w którym większość domów bielona była wapnem, nazywano Belgradem (Белград), co potwierdzają dokumenty tureckie. Później dzisiejszy Bełogradczik nazywano Belgradin (Белградин – Mały Belgrad) – dla odróżnienia od stolicy Serbii.
Fiesta Balonowa w Bełogradcziku
We wrześniu 2023 odbyła się III Fiesta Balonowa (III Балонена Фиеста / III Balloon Fiesta) w Bełogradcziku. Niestety byliśmy już w miasteczku po imprezie.
Zachwycające zdjęcia są do obejrzenia w Internecie.
Zwiedzanie miasteczka Bełogradczik
Miasteczko jest niewielkie. Centralnym punktem jest Площад Възраждане (Plac Odrodzenia), na początku ul. Князь Борис I. Po jednej stronie placu jest komisariat, a po drugiej punkt widokowy z napisem Белоградчик i pomnik poświęcony powstańcom. Do tego kilka knajpek, sklepy. Rano unosi się zapach świeżutkich baniczek. Klimat psuje niedaleki budynek hotelu Скалите (Skalite). Betonowy klocek, ale widok z górnych pięter mają goście zapewne niesamowity.
Nas zachwycił street art, czyli malunki przy ulicy Князь Борис I. Zrobiliśmy tyle zdjęć, że zasługują na osobną galerię. Dzięki plastycznemu zacięciu miasteczko, które architektonicznie jest „takie sobie”, nabrało fajnej energii.
Podsumowanie
Bełogradczik zostawiliśmy na koniec szwendania się po Bułgarii. To miała być wisienka na torcie. To nie była wisienka, to była gigantyczna wiśnia. Wrażenia trudne do opisania. I jeszcze ten koszmarny niedosyt, bo tak chciało się zostać dłużej, by podziwiać piękno skał w różnym świetle itd. Po raz kolejny opisy z przewodników niewiele mają wspólnego z naszym odbieraniem miejsc i zjawisk.
Nie tylko my staliśmy jak zahipnotyzowani. To jest takie piękno, że aż czuje się pewnego rodzaju ból, bo nie wiadomo, jak można to piękno natury przyswoić, wchłonąć, ogarnąć.
Bełogradczik jest jak narkotyk – uzależnia. Tutaj „Trwaj, chwilo, trwaj” nabiera prawdziwej mocy.
Daj znać w komentarzu, czy był()ś w Bełogradcziku. A może znasz inne miejsce, które tak powala na kolana i uzależnia.
 |
 |
 |
 |
